Bir zamanlar, uzak bir köyde yaşayan küçük bir akbaba varmış. Adı Kara Akbaba'ydı. Diğer kuşlar ona Kara Akbaba demezdi, sadece Akbaba derlerdi. Çünkü Kara Akbaba'nın tüyleri siyahtı ve bu onu diğer kuşlardan farklı kılıyordu. Oysaki içindeki cesaret, rengiyle örtüşmüyordu.
Kara Akbaba biraz korkak bir kuşturdu. Uçtuğunda bile gözleri sürekli etrafta tehlike arar, her an bir şeyin başına geleceğinden korkardı. Diğer kuşlarla oynayamaz, macera dolu yerlere gidemezdi. Kendini hep korumak istediği için güvenli bir yuvada saklanır, uçmaktan kaçınır ve hayatı güvende geçirirdi.
Bir gün Kara Akbaba, ormanda yaşayan bilge Baykuş'u duymuş. Baykuş, tüm kuşların onun bilgeliğine hayran olduğunu söylüyorlardı. Karar verdi ki, eğer kendisi de cesur olmak ve korkularıyla yüzleşmek istiyorsa, Baykuş'tan yardım almalıydı.
Kara Akbaba, heyecanla ormana doğru yola çıktı. Yol boyunca içinde birçok endişe taşıdı. "Ya Baykuş benimle dalga geçerse? Ya ben cesaretimi gösteremezsem?" diye düşünüyordu. Ancak içindeki istek daha güçlüydü ve yoluna devam etti.
Sonunda Kara Akbaba, Baykuş'un ağacının altında durdu. Baykuş sakin bir şekilde ona baktı ve "Merhaba, küçük akbaba. Seninle bir şeyin olmasını bekliyordum" dedi.
Kara Akbaba şaşırdı ve tedirgin oldu. Baykuş onun ne yapmak istediğini nasıl bilebilirdi ki? Yine de kararlılıkla konuşmaya başladı: "Sayın Baykuş, ben cesur olmak istiyorum. Korkularımla yüzleşmek ve daha cesur bir kuş olmak için sizden yardım istiyorum."
Baykuş gülümsedi. "Cesurluk büyük bir meziyettir" dedi. "Ancak cesur olmak demek, korkularınızı tamamen yok etmek değildir. Cesur olmak demek, korkularınızı tanımak ve onlarla başa çıkabilmektir. Size bir önerim var. Benimle birlikte ormanda dolaşalım ve karşılaşacağımız zorlukları birlikte aşalım."
Kara Akbaba heyecanla kabul etti. İkisi birlikte ormanda dolaşmaya başladılar. İlk başta Kara Akbaba'nın kalbi hızlı hızlı atıyor, gözleri sürekli etrafta hareket ediyordu. Ama zamanla, Baykuş'un sakin ve bilge tavırları, Kara Akbaba'nın içindeki korkuları hafifletmeye başladı.
Birlikte engelleri aştılar, yüksek ağaçların üstünden uçtular, nehirleri geçtiler. Kara Akbaba her adımda daha da cesur hissediyordu. Artık o kadar çok korkmuyordu ve maceralara karşı büyük bir hevesle doluydu.
Günler geçtikçe Kara Akbaba'nın cesareti arttı. Artık ormanda dolaşırken gülerek uçabiliyordu. Diğer kuşlarla oynayacak kadar rahatlamıştı. Kendine olan güveni yerine gelmişti.
Ve böylece Kara Akbaba, kendi içindeki cesareti keşfettive diğer kuşlara ilham oldu. Onun cesaretinden etkilenen diğer kuşlar da korkularıyla yüzleşmeye ve daha cesur olmaya başladı.
Kara Akbaba, artık köydeki diğer kuşların gözünde örnek bir figür haline gelmişti. Ona "Cesur Akbaba" adını verdiler. Kuşlar arasında cesaret hikayesi dilden dile dolaştı.
Bir gün, Kara Akbaba'nın haberi, uzak bir ormanda yaşayan Kraliyet Tavuskuşu'na ulaştı. Tavuskuşu, Kara Akbaba'nın cesaretini duymuş ve onu sarayına çağırdı. Kara Akbaba, bu büyük fırsatı kaçırmak istemedi ve hemen yola çıktı.
Saraya vardığında, Kara Akbaba görkemli bir manzarayla karşılaştı. Her yer pırıl pırıl parlayan tüylerle doluydu. Tavuskuşu, tahtının üzerinde oturmuş, güzel tüylerini sergiliyordu. Kara Akbaba, içtenlikle selam verdi ve hikayesini anlattı.
Tavuskuşu, Kara Akbaba'nın cesaretini takdir etti. "Senin gibi cesur bir kuşu sarayımda ağırlamaktan mutluluk duyarım" dedi. "Ancak, seni gerçek bir kahraman yapmak için bir görevim var. Ülkemiz, Korku Ormanı olarak bilinen karanlık ve tehlikeli bir yere yakın. İnsanlar oraya gitmekten korkuyorlar. Sen cesaretinle Korku Ormanı'na gidip halkımızı kurtarmak istemez misin?"
Kara Akbaba gözlerini geniş açtı. Bu hiç düşünmediği bir görevdi, ama içindeki cesaret ona "Evet" demeye yönlendirdi. Onunla birlikte Kraliyet Tavuskuşu'nun yanından ayrıldı ve Korku Ormanı'na doğru yola çıktı.
Korku Ormanı, adına yakışır bir şekilde ürperticiydi. Kara Akbaba, korkularını bastırarak ilerlemeye başladı. Karanlık arasında kaybolmamak için dikkatli adımlar attı. İleriye doğru ilerledikçe, tuhaf sesler duymaya başladı. Ancak Kara Akbaba artık korkularının üstesinden gelecek kadar cesurdu.
Derken bir çığlık duyuldu. Kara Akbaba, insanların tuzağa düştüğünü anladı. Hemen harekete geçti ve tuzakları boşaltmaya başladı. Diğer kuşlarla işbirliği yaparak insanları güvenli bir yere yönlendirdi. Her adımda, korkusunu yenerek daha da güçlendi.
Sonunda Korku Ormanı'ndan çıktığında, halk Kara Akbaba'ya minnettarlıkla dolu bir şekilde onu karşıladı. Ona "Kahraman Akbaba" dediler ve büyük bir kutlama düzenlediler.
Kara Akbaba, artık herkesin örnek aldığı cesur bir kuş oldu. Korkularını yenmek için gösterdiği cesaret, tüm kuşlara ilham verdi. O günlerde, Kara Akbaba'nın hikayesi tüm köylere yayıldı ve birçok çocuk masal anlatıcılarına onun hikayesini dinlemek için yalvarmaya başladı.
Ve böylece Kara Akbaba'nın cesareti, bir masal olarak kuşaktan kuşağa aktarıldı. Hala bugün bile, küçük kuşlar onun hikayesini duyduklarında korkularıyla y
Kara Akbaba’nın cesareti ve korkularıyla yüzleşmesi gerçekten ilham verici bir hikaye. Cesaretiyle korkularını yenerek hem kendini geliştirmiş hem de diğer kuşlara ilham olmuş.