Bir zamanlar, sıcacık bir köyde, sevecen ve neşeli bir çocuk yaşarmış. Adı Ela olan bu çocuk, gözlerinden güneş ışıkları saçan bir prenses gibiydi. Ancak iç dünyasında bir hüzün taşırdı. Her gün gülümser, etrafındakilere sevgiyle yaklaşırdı, ama kalbi bir parça eksikti.
Ela'nın mutsuzluğunun sebebi, hayalini kurduğu masallarını paylaşacak kimsesi olmamasıydı. Köydeki diğer çocuklar her gece annelerinin yanında uyurken, Ela'nın yatağındaki yerler hep boş kalırdı. Bu yüzden Ela'nın içinde bir umutsuzluk filizlenmişti.
Bir gün, köyde yaşlı bir kadın ortaya çıktı. Adı Safiye’ydi. Safiye, masalların şifasını bilen bilge bir kadındı. Köyün çocuklarına masallar anlatır ve onları dertlerinden arındırırdı.
Safiye, Ela'nın yalnızlığını ve içindeki hüznü fark etti. Ona yardım etmek için derin bir nefes aldı ve Ela'nın yanına yaklaştı. "Küçük prenses, sana bir masal anlatabilirim. Bu masal senin içine huzur ve sevinç getirebilir,” dedi Safiye.
Ela'nın gözleri pırıl pırıl parladı. Kalbi heyecanla çarpmaya başladı. O an, kendini büyülü bir dünyada hissetti.
Safiye, Ela'ya masalını anlatmaya başladı: "Bir zamanlar, kocaman bir ormanda sevimli bir tavşan yaşarmış. Bu tavşan, adının Minnoş olduğu masal diyarının en mutlu yerlerinden birinde yaşardı. Minnoş, her gün ormanda koşuşturur, diğer hayvanlarla oynar ve gülümserdi. Ama bir gün, Minnoş'un gözlere ihtiyacı olan bir dostu olduğunu fark etti."
Ela, merakla dinlemeye devam etti. Safiye, hikayesine devam etti: "Minnoş, arkadaşını bulmak için uzun bir yolculuğa çıktı. Karşısına engeller çıksa da, hiçbir zaman yılmadı. Bir gün, dilsiz bir kuşla karşılaştı. Kuş, Minnoş'un görmesine yardım edebileceğini söyledi. Minnoş, kuşun eşsiz şarkısını dinledi ve derin bir uykuya daldı."
Ela'nın kalbi hızlıca atmaya başladı. Gözlerini açmayı ve Minnoş'un maceralarını izlemeyi çok istedi.
Safiye, sürükleyici bir şekilde anlatmaya devam etti: "Minnoş uyandığında gözleri açılmıştı. Artık renkli dünyayı ve sevdiklerini görebiliyordu. Minnoş, tavşan dostlarına kavuştuğunda büyük bir sevinç yaşadı. Arkadaşları, ona Minnoş'un görmesini sağlayan dilsiz kuşun şarkısını öğrettiler ve birlikte kutlama yaptılar."
Ela, masalın sonuna yaklaştıkça heyecanını daha da hissediyordu. Masalın devamını ve mutluluğun nasıl gerçekleştiğini merak ediyordu.
Safiye, masalını bitirirken gülümseyerek dedi: "Ve böylece, Minnoş'un gördüğü güzellikler tüm ormana yayıldı. Minnoş, arkadaşlarıyla birlikte her gün yeni maceralarayelken açtı ve hayatta her şeye minnettar bir şekilde yaşamaya devam etti. Artık Minnoş, gördüğü güzellikleri paylaşacak ve diğer hayvanlara umut aşılayacaktı."
Ela'nın yüzünde bir tebessüm belirdi. Safiye'nin anlattığı masal, onun kalbindeki hüznün yerine sevinç ve umut tohumları ekmeye başlamıştı. Artık Ela da kendi masallarını yazabilecek, içindeki mutluluğu paylaşabilecek bir dost bulmuştu.
Safiye, Ela'ya dönerek, "Küçük prenses, sen de kendi masalını yazabilirsin. İçindeki duyguları, hayallerini ve maceralarını kağıda dökebilirsin. Masallar, içindeki hikayeleri dışarı çıkaran sihirli anahtarlardır," dedi.
Ela, Safiye'nin önerisini heyecanla kabul etti. Her gece uyumadan önce masal defterine kelimeleri yavaşça düşürdü. İçinden taşan mutluluk, kelimelere hayat veriyordu. Ela'nın kalemi, sayfaları renklendiriyor ve hayal gücü sınırlarını zorluyordu.
Bir süre sonra, Ela'nın yaratıcılığı köyde konuşulmaya başladı. Onun yazdığı masallar, diğer çocukların ve hatta yetişkinlerin de içine sürükleyici bir büyü yapıyordu. Ela, kendi mutluluğunu paylaşırken başkalarının da iç dünyasına dokunuyordu.
Köydeki herkes, Ela'nın masallarının şifasını deneyimlemek istedi. Hüzünlerini, korkularını ve endişelerini masalların sihirli dokunuşuyla dönüştürmek için Ela'nın yanına akın ettiler. Ela, kendisine gelen her bir kişiye özgün bir masal yazdı. Her bir masal, içlerindeki gücü uyandırdı ve umut ışığıyla doldu.
Ela'nın masalları, köyde bir şifa kaynağı haline geldi. İnsanlar, yaşamlarındaki zorluklarla başa çıkarken Ela'nın sözcüklerine sığındılar. Mutsuz çocuklar gülümseyerek uyudular, yetişkinler içlerindeki enerjiyi keşfettiler ve hayallerine doğru yol aldılar. Ela'nın masalları, her bir okuyucunun kalbinde bir iz bıraktı.
Masal Şifası Köyü, adını duyurdu ve tüm ülkeye yayıldı. İnsanlar, Ela'nın büyülü masallarını aramak için uzun yollar kat etti. Çocuklar, Ela'nın kaleminin dokunuşunu hissetmek için sabırsızlanan gözlerle bekledi.
Ela, kendi hikayesini ve mutluluğunu paylaşarak dünyaya ışık saçmaya devam etti. Onun sözcükleri, birer sihirli anahtar gibiydi ve herkese içlerindeki umudu açabilme gücünü veriyordu.
Ve böylece, Ela'nın masalları sonsuza dek sürecek ve hiçbir çocuk masalsız kalmayacaktı. Mutsuzluğun yerine sevinç, yalnızlığın yerine dostluk, umutsuzluğun yerine umut dolu yarınlar gelecekti. Ela'nın masallarıyla birleşen kalpler, bir masal diyarı oluşturacak ve herkesin mutlu sona doğru yolculuğu başlayacaktı.
Masal Şifası Köyü'
Büyülü bir masal dolu sevgi köyü. ️